Spotykamy się z pytaniami czy podłoga tarasu z kamienia łupanego – łupanych płytek kamiennych ładnie wygląda, czy jest praktyczna. W tym wpisie chcieliśmy pokazać tarasy z naturalnego kamienia łupanego poligonalnego dorzucając mały komentarz. Dla osób zainteresowanych tarasami z płyt kamiennych formatowanych polecamy płyty kamienne formatowane – łupane z kwarcytu lub piaskowca.
Wykorzystanie kamienia łupanego o nieregularnych kształtach daje tarasy kamienne o najbardziej naturalnym wyglądzie. Nie do każdego domu i ogrodu taki taras pasuje. Do jakiego nie pasuje, tego nie śmiemy sugerować, bo to rzecz gustu. Nam bardzo pasują takie tarasy do domów, które chcą w sposób płynny połączyć się z ogrodem w stylu naturalistycznym. Domów o różnej architekturze, ale domów otwartych na ogród i otoczenie.
Każdy inwestor znajdzie kamień pasujący do jego domu. Jaki wybór jest wybór, o tym poniżej.
Taras kamienny z płyt łupanych o nieregularnych kształtach to jedno z możliwych rozwiązań. Jak się ma to rozwiązanie do innych? Powierzchnie tarasu kamiennego można następująco uszeregować, zaczynając od powierzchni kamiennych najmniej naturalnych, po te najbardziej naturalne:
Do tego dochodzi cała paleta kolorów, faktur. Jest w czym wybierać. Oczywiście podłoga z kamienia łupanego nie będzie tak równa, jak podłoga z gresu czy kamienia szlifowanego. Można powiedzieć: „i oto właśnie chodzi”. Podłoga musi być równa, ale to nie zawsze musi oznaczać „pałacowego” błysku i poślizgu. Do podłogi z łupanych płyt i płytek kamiennych pasuje określona architektura i określone meble. Przejdźmy do kwestii związanych z funkcjonalnością tarasów wykonanych z różnych kamieni.
Po pierwsze zwracamy uwagę na rzecz bardzo ważną, niedocenianą przez wielu inwestorów. Tarasy i schody z gładkich płyt kamiennych są bardzo niebezpieczne. Niebezpieczeństwo jest wprost proporcjonalne do ich gładkości. W zasadzie każdy wie, że mokra i gładka podłoga, to podłoga niebezpieczna, ale ileż to razy widzimy inwestycje, gdy takie podłogi (piękne!) są przykrywane matami z gumy (itp. materiałów) by zagwarantować bezpieczeństwo użytkownikom. Pytanie czy w domu to ma sens? Czy zawsze będziemy pamiętać wychodząc na taras, że w nocy „kropiło” lub była mgła?
Dobrze ktoś powie, ale przecież na nierównej podłodze nie da się ustawić mebli. Na zamieszczonych zdjęciach widać meble ogrodowe: ławy, stoły, krzesła. Powierzchnia tarasu z płyt kamiennych łupanych nie jest tak równa jak np. podłoga z gresu. To oczywiste dla każdego. Ale jak widać na zdjęciach taras z płyt łupanych ma dostatecznie równą powierzchnię, by można go było normalnie eksploatować. Czasami owszem, trzeba krzesło o 5 cm przesunąć w tę czy w tę stronę, by stało stabilnie i równo. Nie stanowi to jednak żadnego istotnego utrudnienia w eksploatacji tarasu z łupanego kamienia naturalnego. Są meble, które bez problemu można ustawiać na takiej powierzchni i takie, które trochę mniej się do tego nadają.
Zwracamy też uwagę na jeszcze jedną zaletę nieregularnych płyt kamiennych z kamienia naturalnego. Kamień naturalny nigdy nie ma identycznego koloru. Ma różne odcienie, czasami przebarwienia (jak oferowany gnejs szaro-złoty, który ma przebarwienia brązowe – na zdjęciu powyżej). W rezultacie podłoga ze swej natury jest naturalnie zróżnicowana.
I co może być bardzo ważne dla pań (i panów) na takiej podłodze nie widać przybrudzeń. Każdy kto miał taras wie, że jego cechy (narażony na wpływy atmosferyczne) oraz funkcje (wejście do domu, ale i do ogrodu) powodują, iż nie da się go utrzymać w idealnej czystości. Przybrudzony gres czy kamień sztuczny razi, przybrudzony kamień naturalny łupany … mało kto to przybrudzenie zauważy. Oczywiście kamienie naturalne można i należy myć, ale jak wiadomo czasu na te czynności zawsze brakuje i każda oszczędność w tym zakresie, to więcej czasu np. na kawę na tarasie.
Bardzo pomocne w utrzymaniu kamienia (każdego) jest jego zaimpregnowanie. Wykonuje się je właśnie przede wszystkim ze względów estetycznych. Do dyspozycji inwestorów jest szereg impregnatów o prostym sposobie aplikacji.
Taras z łupanych płyt kamiennych nie jest trudno wykonać. Z pewnością to nie banalna robota jak kładzenie płytek ceramicznych, ale wcale nie jest to takie trudne, jak się niektórym osobom wydaje. Myślący majsterkowicz bez problemu to zrobi (nie wspominając o budowlańcu). O tym jak zrobić taras piszemy w innym wpisie.
Na koniec nietypowo. Zacytujemy konkurencję: „Płytki kamieniopodobne wiernie odtwarzają oryginalny urok kamiennej architektury zachowując jednocześnie jej naturalną trwałość”. Pojawia się pytanie, po co kupować coś co odtwarza oryginał, skoro można za te same, a nawet dużo mniejsze pieniądze, kupić oryginał.
Zdjęcia w tekście przedstawiają realizację z oferowanego gnejsu szaro-złotego (płytki kamienne elewacyjne gr. 2 cm +/- 0,5) oraz z wykorzystaniem płytek elewacyjnych z piaskowca na taras. Tarasy można też zrobić z płyt kamiennych o większej grubości i większych rozmiarach (nawet 1-2 płyty na metr kwadratowy). Poniżej linki do stron ze szczegółową specyfikacją oferowanego kamienia.
Standardowo wykorzystywane jako elewacyjne, nadają się też świetnie na tarasy. Mniejsze grubości płytek wymagaja podbudowy betonowej i przyklejenia.
Płyty do kładzenia na podbudowie betonowej, ale też duże grubości płyt pozwalają wykonac tarasy i patia bez podbudowy jedynie na utwardzonej nawierzchni.
Przyroda dostarcza nam wielu pięknych zjawisk, które można podziwiać w miejscach do których musimy się specjalnie udać, aby mieć możliwość je oglądać. Brak czasu powoduje, że szukamy rozwiązań, które pozwolą nam obcować na co dzień z naturalnym pięknem, a ponadto cieszyć się jego użytkowymi walorami. Takimi rozwiązaniami są powierzchnie kamienne na tarasach, patiach, ścieżkach, podjazdach.
Płyty kamienne mogą być poligonalne (nieregularne, łupane krawędzie jak na kolejnym zdjęciu – płyta z gnejsu) lub formatowane (krawędzie proste, cięte lub łamane).
Zdjęcie powyżej przedstawia taras z piaskowca. Płyty łamane (nie cięte!). Podbudowa z tłucznia i piasku, na które od razu były kładzione płyty łamane. Szerokie fugi wypełnione zasypką z kruszywa oraz nieregularny format płyt jest kompromisem między naturalistycznym wyglądem a bardziej sformalizowanymi rozwiązaniami.
Niewątpliwie kamień wokół domu zaspokoi wszelkie, nawet najbardziej wybredne potrzeby i cieszyć nas będzie przez długie lata swym urokiem. Często możemy zobaczyć kamienie małych form w postaci grysu, tłucznia, małych czy średniej wielkości płytek, ale największe wrażenie robią duże kamienne płyty. Ich urok jest niezaprzeczalny i można zaryzykować twierdzenie, że wprost proporcjonalny do ich wielkości.
Duże formaty płyt mają wszechstronne zastosowanie w architekturze przydomowej. Można z nich tworzyć piękne ścieżki, schody, kaskady do oczek wodnych czy stawów lub nieco bardziej skomplikowane formy: podjazdy, tarasy wymagające dużych obciążeń, grille, zewnętrzne kominki, ławki lub stoły.
Dodatkową zaletą zastosowania dużych płyt jest możliwość ich samodzielnego ułożenia w niektórych realizacjach bez konieczności sprowadzania specjalistów. Płyty tworzące ścieżki w postaci luźno położonych stopnic bezpośrednio na trawie, wymagają jedynie podcięcia darni i wypoziomowania płyt w gruncie. Podobnie jest ze schodami, które są zawsze ciekawym elementem każdego ogrodu. Wystarczy wyciąć we wzniesieniu uprzednio rozmierzone stopnie a następnie osadzić płyty. Ogromną radość po wykonaniu daje nie tylko możliwość codziennego obcowania z taką realizacją ale świadomość, że samodzielnie to wykonaliśmy. Na zdjęciu ścieżka, którą zrobiliśmy na własny użytek nawet nie podcinając darni. Płaska powierzchnia płyt znakomicie przylega do trawnika.
Kolejne zastosowanie płyt to oczywiście tarasy, patia itp. Budowa tarasów to nieco trudniejsze zadanie. Jedna z naszych wcześniejszych publikacji przybliża jak można taras samodzielnie wykonać. Czytaj artykuł. Dobre przygotowanie podbudowy pozwala wykonać taras kamienny nawet przez osoby, które nie specjalizują się takich pracach. Poniżej taras z formatowanych płyt kwarcytowych.
W innym artykule opisujemy budowę podjazdu kamiennego zbudowanego z dużych płyt poligonalnych przeplatanych kostką brukową pełniącą rolę spoiny. 
Budowa podjazdu jest większym wyzwaniem dla wykonawcy (potrzebni solidni wykonawcy), ale też dla inwestora. Czytaj jak zbudować taki podjazd.
Bez względu co budujemy wyzwaniem dla inwestora jest wybór materiałów, tak by uzyskać zadowalający efekt estetyczny jak i funkcjonalny. Jednak warto, gdyż uzyskamy efekt niepowtarzalny, dodający posesji uroku, a przy tym efekt trwały i funkcjonalny. W ofercie znaleźć można różnego rodzaju płyty kamienne (formatowane i poligonalne), gnejsowe, granitowe, kwarcytowe, z piaskowca oraz z wapienia.
Oferujemy też płytki kamienne (grubości zbliżone do płytek ceramicznych), z których można wykonywać powierzchnie poziome na podbudowie betonowej. Tu dodatkowo płytki z trawertynu i marmuru. Płytki te mogą służyć także do wykonania elewacji, dlatego opisujemy w zakładce „kamień elewacyjny”.
We wpisie dotyczącym budowy tarasu wspomniałem o sposobie fugowania na sucho, której dotąd nie praktykowałem. Z własnej ciekawości zastosowałem tą metodę przy realizacji małych schodów, aby specjalnie nie ryzykować w razie niepowodzenia. Poniżej opis procedury, z której efektów jestem bardzo zadowolony.
Po ułożeniu kamieni niezbędne jest dokładne ich umycie i wyczyszczenie wszystkich miejsc zabrudzonych zaprawą. Do tej czynności wykorzystuję dłuto, szczotkę drucianą (warunek użycia: czyszczenie na mokro), szczotkę z tworzywa i bieżącą wodę. W razie możliwości używam odkurzacza lub wymiatam wszelkie zabrudzenia z zagłębień do spoinowania. Po dokładnym umyciu całości należy odczekać do całkowitego wyschnięcia kamieni.
Impregnacja piaskowców jest czynnością niezbędną dla zabezpieczenia przed nadmierną nasiąkliwością oraz w celach estetycznych, dla wydobycia pełnej barwy kamienia. Przy zastosowaniu spoinowania na sucho to czynność niezbędna ze względów praktycznych. Kamień nasączony impregnatem nie wchłania wody i jednocześnie nie ulega zabrudzeniu podczas nasączania fugi. Dodatkowo zaimpregnowany kamień nie ulegnie trwałem zabrudzeniu i utracie barwy przy rozprowadzaniu suchej zaprawy. Impregnat rozprowadzamy przy użyciu pędzla lub miękkiej szczotki starannie pokrywając całą powierzchnię płaszczyzny.
Czynność zasypywania spoin rozpoczynamy pod warunkiem całkowitego wyschnięcia impregnatu, oraz pewności bezdeszczowej pogody. Każdy preparat ma inne właściwości odparowania i wchłaniania się, więc musimy zapoznać się z opisem w instrukcji użytkowania. Stosowany przeze mnie „Sarsil” przy słonecznej,suchej pogodzie (ale impregnat był kładziony w cieniu) pozwolił mi na wykonanie spoinowania w tym samym dniu.
Do spoinowania użyłem piasku i cementu w proporcji 3:1. Po dokładnym wymieszaniu obu składników (bez użycia wody!) zasypujemy spoiny, rozprowadzając zaprawę miotłą lub miękką zmiotką. Staramy się, aby zaprawa równomiernie osiadła w szczelinach i zmiatamy nadmiar zaprawy z kamieni.
Polecamy nowoczesne impregnaty wykonane w nanotechnologii
Zasypane spoiny należy nasączyć wodą, aby się utwardziły. W tym celu zastosowałem mały dzbanuszek z tak uformowanym brzegiem aby woda wypływa z niego przewidywalną strużką. Nawet jeśli podczas polewania spoin woda spadnie na kamień zamienia się w pełzającą kroplę i nie powoduje zabrudzenia. Nasączone spoiny pozostawiamy do stwardnienia na kilka lub kilkanaście godzin. Gdy są już wystarczająco twarde, możemy je uformować za pomocą plastikowej lub metalowej rurki lub specjalnej fugownicy. Formowanie spoin jest o tyle ważne, że dokładne przyleganie spoiny do kamienia pozwala uniknąć wnikania w nie wody. Pozostawienie szczelin może zimą prowadzić do uszkodzenia spoin poprzez ich rozsadzanie.
Po całkowitym wyschnięciu spoin możemy wreszcie całość umyć a po wyschnięciu ponownie zaimpregnować kamień razem ze spoinami.
Wykonanie prac ściśle według tego schematu gwarantuje, że uzyskana powierzchnia będzie czysta a kamień odzyska swą naturalną ostrą barwę. Zastosowanie tej metody przekonało mnie, że warto z niej korzystać. Krótki czas wykonania, dużo mniejsza pracochłonność niż metodą mokrą oraz przybliżony efekt końcowy przemawiają za jej stosowaniem. Wady tej metody to możliwość uformowania tylko fugi wklęsłej oraz wykonanie uzależnione jest od ciepłej bezdeszczowej pogody.
Powodzenia podczas realizacji!
Kamień elewacyjny, który oferujemy doskonale nadaje się do budowy nawierzchni o różnorodnym zastosowaniu. Można np. zrobić z niego nawierzchnię tarasu jednopoziomowego czy wielopoziomowego spełniającego rolę schodów. Pomimo, że taras jest na ogół najmniej wymagającą nawierzchnią, często częściowo lub całkowicie zadaszony i nie wymaga specjalnych zabiegów podczas budowy, ani w czasie eksploatacji, należy zachować pewne reguły budowlane. Dalej przeczytacie Państwo jak taki taras wykonać.
Określamy wielkość nawierzchni tarasu jednocześnie planując rodzaj obrzeża. Zalecany przez nas materiał to obrzeże granitowe ciosane o rozmiarach 40x20x10, które posiadamy w naszej ofercie.
Wykonujemy podbudowę. Wybieramy grunt na głębokość około 25 cm, a następnie osadzamy obrzeża na podsypce z tłucznia i zaprawie betonowej. Grubość podsypki (np.6 cm), beton (2 cm) plus wysokość obrzeża (20 cm) da nam 3 centymetrową wysokość krawędzi obrzeża ponad grunt (raczej jest to maksimum w przypadku granicy z trawnikiem i łatwości póżniejszego wykaszania).
Następnie wypełniamy wykop tłuczniem lub klińcem, uzupełniamy warstwą grubego piasku i ubijamy ubijarką (po ubiciu około 10 cm). Pozostawiamy miejsce na wylewkę betonową (beton wykonany w proporcji 1:3) grubości około10 cm zakładając grubość kamienia 3,0 – 3,5 cm (razem z klejem) i wysokość obrzeża od wewnątrz około 1 cm (łącznie około 15 cm). Wylewka betonowa powinna posiadać spadek 2-3% od budynku w stronę ogrodu nawiązując sie np. od progu drzwi (minus 1 cm) do krawędzi obrzeża (minus 1 cm). Poziomowanie wykonujemy za pomocą drewnianych listew lub metalowych rurek, które osadzamy w betonie i przy pomocy poziomnicy ustawiamy spadki. Listwy lub rurki pomogą nam przy ściąganiu nadmiaru betonu i wskazywać będą miejsca, w których jest go za mało. Po wykonaniu wylewki wyjmujemy je, a powstałe rowki wypełniamy betonem i całość zacieramy. Beton powinien pozostać przez kilka dni do stwardnienia (pamiętajmy o polewaniu go wodą, aby nie spękał podczas wiązania).
Gdy beton jest już wystarczająco suchy musimy go zagruntować dla lepszej przyczepności kleju. Preparaty do gruntowania betonu są powszechnie dostępne, a samo gruntowanie wykonujemy szczotką lub wałkiem malarskim. Czas schnięcia gruntu określony jest w instrukcji wybranego preparatu.
Wykonanie samej nawierzchni na tak przygotowanym podłożu jest dość łatwe, ale trzeba wykazać się starannością, aby nie było nierówności. Nasz kamień elewacyjny zachowuje parametry grubości w przedziale skrajnym 1,5 do 2,5 cm, najczęściej jest to 2 cm i nietrudno tak dobrać sąsiadujące płyty aby zaprawą klejową wypełnić powstałe różnice.
Kamień przed kładzeniem koniecznie trzeba pozbawić wszelkich zanieczyszczeń. Najlepiej wykonać to twardą szczotką zmywając wodą wszystkie płaszczyzny. Do klejenia kamień nie musi być całkiem suchy.
Klejenie rozpoczynamy od strony budynku w kierunku obrzeży stale kontrolując założone spadki. Kamienie dobieramy tak, aby nie tworzyć spoin krzyżowych. Dbamy o to by spoiny były w miarę jednakowej szerokości od 1 – 1,5cm. Trudno jest dobrać kamienie tak, aby wszystkie płyty dopasować bez przycinania i zachować wspomniane parametry. Oferowany przez nas kamień to piaskowiec warstwowy, więc do obróbki krawędzi możemy stosować tylko przycinanie tarczą diamentową (inne piaskowce są dużo bardziej miękkie i łatwiejsze do cięcia. Jednak kamień twardy jest dużo wytrzymalszy i twardszy, a więc w ogólnym rozliczeniu dużo lepszy).
Najlepiej przycięcia dokonać od strony, która będzie smarowana klejem. Wykonujemy tylko przycięcie, czyli nie przecinamy kamienia całkowicie. Pozostawiamy około 0,5 cm niedociętej warstwy i następnie młotkiem odłamujemy niepotrzebną krawędź. Pamiętajmy, aby płytę położyć na podstawie, a krawędź do usunięcia wysunąć poza podstawę (gwarantuje to ułamanie kamienia po żądanej linii). Otrzymujemy w ten sposób krawędź płyty jakby była naturalnie ułamana.
Stosujemy kleje, które posiadają przeznaczenie na zewnątrz oraz elastyczne,najlepiej jeśli posiadają adnotację, że przeznaczone są do klejenia kamienia. Klej powinien posiadać taką konsystencję, aby dobrze rozprowadzał się szpachlą grzebieniową. Klejem smarujemy zarówno podłoże betonowe jak i płyty. Kamienie osadzamy dociskając ręcznie lub uderzając lekko gumowym młotkiem dbając o szerokość spoin oraz poziomowanie.
Podczas układania należy niekiedy usunąć nadmiar kleju ze spoin. Wykonujemy to fugownicą, która później posłuży nam do fugowania. Opróżnianie spoin jest ważne ze względu na to, że zbyt płytka fuga może niezbyt dobrze związać się z podłożem.
Kamień warto zaimpregnować. Zabieg ten znacznie wydłuża okres bezproblemowego użytkowania, pomaga w utrzymaniu czystości oraz podnosi walory estetyczne kamienia wydobywając pełną kolorystykę.
Do impregnacji przystępujemy po uprzednim umyciu i usunięciu zabrudzeń, które powstały podczas klejenia. Z doświadczenia doradzam aby ślady po kleju usuwać po wyschnięciu za pomocą ostrego dłuta lub wąskiej szpachelki. Nawet mocne zdrapanie plam po kleju nie powoduje uszkodzenia struktury kamienia i po zmyciu wodą nie pozostają żadne ślady.
Impregnat nakładamy pędzlem lub wałkiem dobrze wcierając i rozsmarowując. Po wyschnięciu kamień będzie lśniący i odporny na wsiąkanie wody.
Wypełnianie spoin zaprawą to prawie ostatnia czynność, którą trzeba wykonać. W zależności od metody, którą zastosujemy jest mniej lub bardziej pracochłonna. Najczęściej stosuje się wypełnianie spoin poprzez nakładanie zaprawy aplikatorem do fugowania. Koszt takiego urządzenia to ponad 200 zł, więc częściej stosuje się worek z grubej folii. W worku odcinamy rożek i po napełnieniu zaprawą wyciskamy zawartość przez powstały otwór. To system dość wygodny, tani i daje dobre efekty. Po opróżnieniu worka formujemy spoinę fugownicą, następnie powtarzamy proces aż do wypełnienia wszystkich szczelin.
Innym stosowanym sposobem fugowania, to fugowanie na sucho. szerzej opisujemy ją w osobnym wpisie.
Zaprawy do spoinowania to specjalne fugi do kamienia najlepiej z trasem. Do metody drugiej bardziej sprawdza się zaprawa cementowa, choć takie wypełnienie może z czasem popękać, gdyż nie jest elastyczne.
Po zafugowaniu i wyczyszczeniu powierzchni tarasu stosujemy ponowną impregnację. Służy to utworzeniu powłoki ochronnej na całej powierzchni. Ponowna impregnacja powinna być dokonana po całkowitym stwardnieniu fugi, co precyzyjnie określa producent fugi.
